1.Po bitwie

                                     
      W całym zamku panowała grobowa , nienaturalna jak na Hogwart cisza. Na każdym kroku było widać ogrom zniszczeń : rozwalone mury , pył , gruz , ślady krwi. Niktóre wieże wyglądały, jakby zaraz miały się zawalić. Kilka godzin temu zakończyła się chyba największa bitwa czarodziejów w tym stuleciu. To spowodowało te zniszczenia. Hogwart był niemalże pusty. Gdzieniegdzie błąkały się pojedyńcze osoby. Większość osób zgromadziła sie w Wielkiej Sali. Opłakiwało zmarłych , pomagało rannym lub ciesząc się w ciszy po pokonaniu Lorda Voldemorta.

Hermiona jednak nie chciała siedzieć tam i patrzeć na rozbite rodziny , tylko znaleść swojego przyjaciela Rona. Gdy nie był przy niej czuła sie samotna. Marzyła o jego bliskości , pocałunków. Prawdę mówiąc ten ich pierwszy, był wywołany pod wpływem emocji , ale był on najlepszy na świecie. Pragnęła całować się tak codziennie. Chciała spojrzeć w jego cudowne błękitne oczy i powiedzieć mu , jak bardzo go kocha. Od dłuższego czasu go szukała. Po bitwie tajemniczo zniknął. Wiedziała że bardzo przeżył śmierć brata. Gdy wyszła na zniszczony dziedzineic , zobaczyła go.
Siedział skulony na jakimś kamieniu. Twarz miał ukrytą w dłoniach. Podeszła bliżej i nieśmiało się zapytała :
-Mogę się dosiąść??
Błyskawicznie obrócił twarz w jej stronę. Spojrzała na niego. Twarz jego i włosy umazane były pyłem i sadzą. Miał na niej kilka głębokich ran , a jego piękne, niebieskie oczy wypełniały łzy. Kiwnął nieznacznie głową. Usiadła obok niego. Siedzieli w milczeniu. Miała wrażenie że mu przeszkadza. Muszę go jakoś pocieszyć , przecierz nie będziemy tu siedzieć wiecznie - pomyślała.

-Ja wiem że śmierć Freda to dla ciebie wielki cios - zaczęła nieśmiało- , ale z czasem wszystko się ułoży , wszystko będzie do..

-Wcale nie będzie dobrze!!! -krzyknął. Na jego twarzy malowała się złość i rozpacz- Ty nie wiesz jak to jest , jakie to okropne uczucie. Nie masz rodzeństawa więc nie rozumiesz. To oco bałem się cały rok własnie sie wydarzyło. Ty.. po prostu nie rozumiesz- dodał już trochę spokojniej. W tej chwili kilka łez spadło z jego nosa.

Zamilki. Dziewczyna poczuła się głupio. Faktycznie gdyby ona starciła rodzeństwo też by się tak zachowała. Nie mogła patrzeć jak starsznie cierpi.

-Jaaa.... Masz rację , nie rozumiem. Nie wiem jak to jest. Przepraszam – odparła przepraszającym tonem Hermiona. Po chwili Ron powiedział :

-Nie to ja przepraszam , że tak na ciebie naskoczyłem . Nie powinienem. Po prostu nie mogę się z tym pogodzić , nie dociera to do mnie- gdy mówił łzy spłyawły mu po policzkach żłobiąc , korytarze w jego brudnej twarzy.

-Wiem , ale nie możesz się tym zadręczać. Musisz przecierz normalnie żyć Ron. On już nie wróci, nigdy. - te słowa sprawiały mu zapewne ból, i dołowały go jeszcze bardziej, ale musiała mu to powiedzieć.
Nic nie odpowiedział. Patrzył się tylko w swoje kolana.
-Dlaczego tylu ludzi musiało zginąć-dalej mówił do swoich kolan.. To takie niesprawiedliwe!!! - krzynkął, a jego głos potoczył się echem po dziedzińcu- Najchętniej zabiłbym ich wszystkich. Po kolei. Każdego śmiercożerce.- szepnął mściwym głosem
-Nie mów tak Ron. Zamkną ich w Azkabanie. Wszytkich bez wyjątku.
-Azkaban to za mało. Zasługują na śmierć.
         Znów zapadła niezręczna cisza.
-Aaa... Może pójdziemy do Wielkiej Sali - wypaliła Hermiona. Nie mogła znieść przebywania sam na sam z Ronem , gdy jest w takim stanie. Chciała teraz się czymś zająć, zapomnieć o wszystkim, skupić się na jakiejś czynności.
Kiwnął nieznacznie głową. Cała krótką drogę nic nie mówili. Wielka Sala była zatłoczona. Byli tam chyba wszyscy. Uczniowie , którzy brali udział w bitwie o Hogwart. Rodziny zmarłych , aurorzy , nauczyciele, reporterzy z ,,Proroka Codziennego" , urzędnicy z Ministersta Magii. Na twarzach jednych malowała się radośc , na innych rozpacz. Spojrzała na rudowłosego. Widać jak najszybciej chciał odszukać rodzinę. Nie było trudno uchwycić płomieniste włosy , wśród innych czarodziejów : Pani Weasley , razem z Fleur pomagały Pani Pomfry opiekować się ciężko rannymi , Pan Weasley i Percy , kłócili się o coś zz urzędnikami. Ginny siedziała za Harrym ze zniecierpliwoną miną, który niechętnie udzielał jakiegoś wywiadu. Pozostałych nie było.
W oczach każdego Weasley'a , była rozpacz.
-To przez Voldmorta rodziny tak cierpia pomyślała Hermiona. Kątem oka, zauważyła również Andromedę Tonks, szlochającą nad ciałem córki i wiele innych rodzin zz łazami w oczach. Już go nie ma, ale życia nie da się przywrócić.

                            "Życie jest jak płomień świecy. Zostanie zdmuchnięty lub dotrwa do
                                                    końca lecz zgaśnie na pewno"

                                                                           *

No i jest rozdział pierwszy rozdział. Jest on bardzo krótki, ale natępne będą znacznie dłuższe. Nie wiem czy jest dobrze napisnany, ale prosze o szczere komentarze :)